Interview Liesbeth
Lees hier de uitgeschreven tekst van de interviews met Liesbeth en Mina over het werk ‘Moving’. Klik op de foto van het werk voor een grote weergave.
Olof: we kijken naar Moving van Rob Sweere en dat doen we samen met Liesbet, wat zien we?
Liesbet: Ja wat zien we, ik heb inderdaad de foto een afbeeldende foto voor me. En we zien een witte ondergrond met een zwarte cirkel en in de zwarte cirkel is ook een witte ondergrond en daar zie je heel veel mensen in lopen. Nu is het zo dat dit een foto is, en ik weet dat het een serie is. En in de serie zie je ook dat de mensen in en uit de cirkel lopen.
Olof: Er naar toe en er weer uit. Waar doet dit je aan denken?
Liesbet: Ja als ik het zo zie dan doet het me een beetje denken. Het heeft iets van een wiel, dat gaat draaien voor mijn gevoel.
Olof: Een soort autowiel.
Liesbet: Zoiets
Olof: Heb je er specifieke associaties bij?
Liesbet: Mijn beeld, merk ik, is heel erg gekleurd bij dit kunstwerk. Omdat ik betrokken ben geweest bij het maken van het kunstwerk.
Olof: Sta jij op het kunstwerk?
Liesbet: Ik sta er op, maar ik kan mezelf niet herkennen. Want als je er naar kijkt, van een afstandje dat zijn niet zoveel mensen ik kan ze herkennen. Maar het zijn er toch een paar honderd die erin staan en het is zo klein dat je heel goed moet kijken en precies moet weten welke kleur jas je aan had om het te zien. Ik zie mezelf niet terug.
Olof: Dus je staat op de foto en je zei ik weet nog waar voor het was, wat de aanleiding was. Kun je wat meer daarover vertellen?
Liesbet: Een heel aantal jaar geleden hadden we bij provincie nog een dienstenmodel.
Olof: Dat is een organisatievorm he?
Liesbet: Ja, met allemaal diensten. En eigenlijk was het zo dat we verschillende gebouwen hadden en elke dienst had een eigen gebouw. We waren dus een soort van aparte organisaties. En toen wilden we eigenlijk meer samenwerken, over alle onderdelen heen. Toen is de organisatie gekanteld, een reorganisatie, gehusseld. En dat hele traject heette Gelderland in beweging en ik zat in het kernteam, met drie andere mensen. Wij waren heel lang bezig en toen kwam het punt per 1 januari van een bepaald jaar zou dat zijn vorm krijgen. Dus op dat moment na de kerstvakantie, iedereen kwam terug en ging zijn doos ophalen en naar zijn nieuwe kamer lopen. Toen hadden we nog vaste plekken. We bedachten eigenlijk daarvoor dat het heel mooi is om zo’n moment van een kanteling te markeren met een kunstwerk.
Olof: Dit is dus begin januari geweest?
Liesbet: Dit is de eerste dag na een kerstvakantie.
Olof: Dus de dag dat je een nieuwjaarstoespraak krijgt, kreeg je zo’n cirkel als cadeau?
Liesbet. Volgens mij was dit voorafgaand aan de nieuwjaarsbijeenkomst, of daarna, maar het was op dezelfde dag. We hebben een kunstwerk om te markeren dat we anders gingen werken.
Olof: Weet je waar het kunstwerk hangt?
Liesbet: Ik weet dat het vroeger heel lang in het restaurant heeft gehangen. Daar hing de hele serie, 4 of 5. Dan zie je eigenlijk nog meer beweging. Nu zie ik een stilstaand beeld waarvan je denkt dat het in beweging gaat. Als je de serie ziet, zie je de mensen in en uit lopen. Ik zie de beweging in de serie foto’s. Nu hoorde ik net dat hij in de GS kamer hangt, niet de serie maar 1 of 2 foto’s.
Olof: Kun je iets zeggen over de sfeer die het bij jou oproept, waarschijnlijk gekoppeld aan het moment. Eerst de sfeer en dan het gevoel.
Liesbet: De sfeer die het oproept, bij de serie zoals die in het restaurant hing, die roept voor mij een soort stilte op en ik denk dat dat heel erg komt door de witte ondergrond dat dat een soort stilte en een hele mooie beweging. Door die serie wordt het een hele mooie beweging.
Olof: Je maakt met je hand een soort vloeiende beweging, bijna een soort water.
Liesbet: Ja het is iets dat altijd mijn aandacht trekt als ik binnen kwam keek ik er altijd naar.
Olof: Ja dat zegt ook al iets over gevoel, kun je nog meer iets zeggen over gevoel?
Liesbet: Ja associaties zijn natuurlijk onlosmakelijk verbonden met de periode dat ik daarin werkte. Ik denk dat het één van de mijn meest intense projecten is geweest waar ik aan heb gewerkt, dat Gelderland in beweging met zoveel hectiek en ups en downs. Er heeft vanalles in gezeten, met een fantastisch team. Als ik daar aan terugdenk en naar die foto’s kijk voel ik weer hoe het was.
Olof: Ik zie het aan jouw gezicht, als ik dat interpreteer komt er wel iets van een soort trots en prestatie terug.
Liesbet: Ik was heel trots op wat we daar deden en ik vond ook dat we een fantastische samenwerking hadden in dat team. We waren met een klein groepje mensen maar soms heb je dat, dat je in een team werkt dat het zo klikt dat je kan lezen en schrijven met elkaar.
Olof: en dat haalt dit gevoel weer terug?
Liesbet: Ja. Ik vind kunst heel mooi als het ook iets doet en het mag schuren, als het iets oproept bij mensen en dat was bij dit kunstwerk enorm het geval.
Olof: Bij anderen, collega’s?
Liesbet: Ja zowel binnen als buiten de organisaties. Want we deden dit op de markt voor het provinciehuis. Dat is natuurlijk een groot plein en daar wilden we dat doen. En de kunstenaar Rob Sweere maakt heel veel kunst waarbij hij van bovenaf mensen fotografeert of filmt. In de natuur vaak als ze liggen. Het is bijna altijd in stilte. Zoiets wilden we hier ook doen. Dus hij had een hele grote hoogwerker geregeld. En we moesten een cirkel maken, dus we hadden van tevoren vrachtwagens met zand besteld, dat waren er heel veel, want we moesten die cirkel maken. Nou toen dat bekend werd kwam er ook van buiten, extern, heel veel commotie. Hoe we zo veel geld konden uitgeven aan zoiets, aan die vrachtwagens. Dus we zijn de hele kerstvakantie bezig geweest met dingen hiervoor regelen. En overleggen of het wel doorging, met de algemeen directeur die hier toen was.
Olof: Heel spannend eigenlijk
Liesbet: Toen mocht het uiteindelijk doorgaan en toen was het cadeautje van de week dat de dag voor de foto er sneeuw viel. We konden alle vrachtwagens zand afbellen. Het kostte ons niks. We hadden alleen een sneeuwschuivertje nodig. We konden de perfecte cirkel maken. Het is met die sneeuw zoveel mooier dan het ooit met zand was geweest.
Olof: Een heel andere uitstraling, dit is een soort sereen, rust.
Liesbet: Dus dat was de commotie vooraf. En er was ook heel veel commotie toen we het gingen doen. Heel veel collega’s vonden het echt belachelijk, ik ga niet als een mak schaap rondjes lopen in een cirkel omdat het gevraagd wordt. En er waren ook collega’s die vonden het heel leuk.
Olof: Zijn er ook collega’s die aan de kant zijn blijven staan?
Liesbet: Zeker, er zijn er best veel die mee hebben gedaan maar er waren er ook genoeg die niet mee deden. En dat is ook prima. Je kan er wat mee doen of niet, je bent er onderdeel van of niet. Het had ook heel veel effect buiten omdat daar ook vragen kwamen: al die ambtenaren kunnen zo maar gewoon een kwartier rondjes gaan lopen. Wat kost dat allemaal niet? Het riep dus van alles en nog wat op. En dat gaat nog steeds door me heen als ik het zie kan ik het me herinneren alsof het gisteren was dat dit speelde.
Olof: Mooi. Dankjewel.
