Interview Gabrielle
Lees hier de uitgeschreven tekst van het interview met Gabrielle over het werk ‘Mijn moeder e/d fotograaf'. Klik op de foto van het werk voor een grote weergave.
Olof: we kijken naar mijn moeder e/d fotograaf van Ellen Grote Beverborg en dat doe ik met Gabrielle. Gabrielle wat zien we?
Gabrielle: We zien een mevrouw die volgens mij in de hei zit. Soort in een rustig houding een berkje op de achtergrond en op de voorgrond zie je een schaduw. Ik weet wat de titel is van het schilderij. Dus de schaduw stelt de fotograaf voor.
Olof: Maar het is een schilderij.
Gabrielle: Maar van de foto is weer een schilderij gemaakt.
Olof: Ah zo. Ze ligt in de hei waarom denk je dat?
Gabrielle: Wat ze daar aan het doen is vraag je je af? Ik denk dat ze aan het picknicken is en een gezellig dagje heeft met het gezin. Dat dit even een kiekje van de moeder is in het gezelschap.
Olof: Wat is het eerste wat het bij je oproept?
Gabrielle: Nou ik zie echt een moeder. Een moeder die een rustige zondag heeft, een gezellig dagje uit. Zo kijk ik ernaar. Ik vind de manier waarop ze haar hoofd houdt heel vriendelijk en rustig. Ja dat zou een moeder zijn die iedereen die zich zou kunnen wensen.
Olof: Ik ben wel nieuwsgierig. Je zegt het is echt een moeder, dit zou ook een vrouw kunnen zijn. Waarom dan specifiek een moeder?
Gabrielle: Nou dat komt natuurlijk omdat ik weet hoe het schilderij heet, maar ook omdat het onderdeel is van een grotere serie waar je ook andere mensen ziet. Maar het gaat mij echt om deze, de moeder.
Olof: Als je kijkt naar haar blik.
Gabrielle: ja en vooral de manier waarop ze haar hoofd houdt, die vind ik echt heel toegankelijk en warm. En ze heeft ook een flinke boezem, dus het is echt een moeder. Ik zie haar als iemand die je makkelijk kan omarmen. Een lieve vrouw zo zie ik haar.
Olof: Je zei net al iets over de sfeer, rustig, zonnig.
Gabrielle: Ja, het zou nu kunnen zijn eind augustus. Als de hei bloeit. Het is ook een beetje paarsig van gloed.
Olof: Wat voor gevoel roept dat nou bij jou op?
Gabrielle: Nou ik vind het heel bijzonder dat de houding van de vrouw al heel toegankelijk is. Van de moeder. Door de manier waarop ze haar hoofd schuin houdt. Haar armen wijd houdt. Het lijkt ook alsof ze met blote voeten zit, dus er zit ook een soort rustig in. Rust toegankelijkheid. Soort welkom heet ze. Dat wordt nog eens versterkt door de schaduw van de fotograaf. Dat geeft extra toegang tot die moeder wat mij betreft. Het roept aan de ene kant op, dat het mijn moeder zou kunnen zijn. In ieder geval voor mij een moederfiguur zou kunnen zijn. Maar op een ander moment kan ik er ook naar kijken alsof ik het zelf ben als moeder. Ik zit net in een interessante periode als moeder en dochter. Onze dochter is net het huis uit. Inmiddels al wel een tijdje. Maar maakt zich echt een beetje los van ons. En mijn moeder is juist heel erg ziek geweest en tot twee keer toe geopereerd en dat is heel spannend geweest. Inmiddels gaat het een stuk beter met haar. En daardoor zit ik in een soort positie van tussen mijn moeder en dochter in. Veel meer in balans. Tot voor kort ging de aandacht veel meer naar mijn dochter en nu weer naar mijn moeder. Dat voelt als een soort kanteling.
Olof: Dat zou bij deze vrouw ook zo kunnen zijn?
Gabrielle: Ja. Ik vind dit een soort oermoeder op dit schilderij.
Olof: Ik denk zelf dat ze de fotograaf ook kent, jij ook?
Gabrielle: Ja dat denk ik ook.
Olof: Waarom denken we dat allebei?
Gabrielle: Nou ik denk niet dat je gauw zo gaat zitten als je degene niet kent die de foto maakt.
Olof: Dan ga je rechtop zitten he.
Gabrielle: Ja meer poseren. Dit is zo vriendelijk en open naar degene die de foto maakt.
Olof: Een soort vertrouwdheid. Mooi! Dankjewel.
